wing it
Laten we teruggaan naar de jaren 90. De dagen waar mijn electronicacollectie slechts bestond uit een niet oplaadbare Walkman en ik mij de hele dag kon vermaken met knikkeren. Aap, noot, mies: De school is begonnen. Lego, Barbies, pianolessen waren de dingen waarmee ik zoet gehouden kon worden. Maar bovenal hebben mijn ouders hard gewerkt om mij de Heilige Graal van succes te geven: Een diploma.
De druk om mijzelf in het keurslijf van voorbeeldig student te duwen nam toe en zo ook mijn angst om te falen en teleur te stellen. Tel daarbij op de groeiende onzekerheid om er anders uit te zien of te doen dan de andere kinderen op het meedogenloze speelplein. Waterpistolen alleen konden mij niet beschermen, dus mijzelf vermommen als een dertien in een dozijn is het enige wat ik kon doen.
Een sprong in de tijd naar het moment van mijn diplomauitreiking. Mijn serieuze schuld gespendeerd om mijn diploma te financiëren, en niet te vergeten aan enkele wereldreizen, feestjes en de nieuwste iPhone om een paar dingen te noemen. Kansen die mijn ouders niet eens konden voorstellen te hebben. Nu klaar om mijn deftige, wetenschappelijke titel, waar ik zo hard voor gezwoegd heb, te verzilveren voor een baan. Maar wacht, de markt is ingestort en kaapt zo mijn ingeprente, gegarandeerde succes voor mijn neus weg.
Vijfhonderd aanmeldingen voor maar één sollicitatieplek, de één nog met een deftigere titel dan de ander. In een zee met 'eager beavers' heeft een bedrijf de vrijheid om te kiezen voor een populaire 'unicorn' (i.e. eenhoorn). Waarom had ik dit niet zien aankomen? Met de druk om mijn hoge studieschuld af te lossen en om mijn ouders, vrienden en familie niet teleur te stellen, wurmde ik mij onbewust in een unicorn kostuum.
Als Trojaanse unicorn is het mij gelukt om mijn weg binnen een multinational te vinden. Echter, mijn korte overwinning werd overschaduwd door mijn onzekerheid om te overleven in deze wereld. Mijn tijdelijk contract zou mij eigenlijk moeten geruststellen, maar het riep juist vragen op over mijn basisbehoeften: Zal ik ooit een hypotheek kunnen aanvragen? Laat staan, kan ik nog de huur van mijn veredelde schoenendoos blijven betalen? Bijna dertig, zal ik ooit wel een gezin kunnen stichten zonder financiële zekerheid? Vaarwel toekomst...
Ondertussen in de nieuwe eeuw, de Walkman is veranderd in Spotify. Meer mensen die leven op een kleiner gebied, we zijn constant aanwezig in elkaar's territorium. De stress om te overleven in deze ongezonde competitie neemt ons inlevingsvermogen af. Voeg daarbij de anonimiteit toe, voornamelijk in onze digitale levens, en we voelen ons vrij om onze mening te spuien, over iedereen op elk moment van de dag. Waar pesten eerst werd beperkt tot het speelplein is het oorlogsgebied uitgegroeid tot in onze slaapkamers door onze ontelbare schermen in huis.
Een mening over mijn baan, een mening over mijn avondmaal. Onze behoefte om ons succes te laten zien, behoefte om 'likes' te verzamelen en onszelf twijfelachtig en slecht te laten voelen door constante confrontering met andermans succes op te zoeken: We hebben ons eigen sociale gevangenis gecreërd. Maar wat is succes tegenwoordig? We zijn een generatie die alles is gegeven en waar de wereld ons vraagt alles te zijn. YOLO is ons motto.
Basisbehoeftes, zoals een stabiel inkomen hebben, een gezin stichten en een huis bezitten, zijn saai en niet ambitieus. Met een emmer vol Champagne in je hand je eerste miljoen omzet van jouw tech startup te vieren op festival Coachella, dat is wat de standaarden zijn. Maar o wee als je vertelt dat je geen kinderen wilt. Dat is onacceptabel! We zitten vast in een transitie van oude waardes van onze ouders en het nieuwe onbekende leven waar we naar verlangen en de wereld van ons vraagt. Om niet psychotisch te worden in deze schizofrene wereld is een onderbelicht gevecht in ons.
Er zijn voordelen om een vroegtijdige midlife crisis te hebben: Op z'n minst kunnen we nog 50 jaar genieten van onze Porsche. Deze wereld vraagt ons om buiten de traditionele paden te treden om te overleven. Om aan te passen moeten we onze creativiteit terugwinnen wat ons is afgenomen. Dat begint bij het herontdekken van onze ware unicorn in ons, ons harnas af te nemen en fundamentele vragen te beantwoorden: Wie ben ik? Wat maakt mij uniek? Hoe ben ik gekomen tot wie ik nu ben? En hoe wil ik mijn leven leiden vanaf nu? Ons confronteren met onze onzekerheiden en angsten, onze dromen en talenten, ons ware zelf. Ik geloof dat persoonlijke groei, focus en zelfvertrouwen de wapens zullen zijn om ons gezond te houden in deze gekke wereld. Het begrijpen van onze eigen onzekerheiden om die van een ander te begrijpen: Je staat er niet meer alleen voor. Dus mede-Millennial, ben jij klaar voor de confrontatie?
Als je er klaar voor bent, bezoek www.wingm.co.
Hoe ik een vroegtijdige midlife crisis doorging
op mijn 28e
In de zomer van 2015 kon ik mezelf bestempelen als Millennial cliché: Ik kreeg een burn out. Net uit de studiebanken, snel de bedrijfsladder opgeklommen om vervolgens binnen 2,5 jaar weer naar beneden te kletteren. Falen zoals het boekje, zo voelde het. Werk was waar ik eerst de schuld aan gaf, maar diep van binnen wist ik dat dit me niet tot die sleurende vermoeidheid heeft geleid. Wat was dan wel de reden?
Communiceren en romantische relaties aangaan via retina schermen, technologie scheidt ons. Het koppelt ons los van onze geliefden, onze omgeving, maar het ergste, los van onszelf. Wie neemt er nou niet eens zijn/haar smartphone mee naar het toilet voor de grote boodschap? Onze 24/7 entertainment cultuur weerhoudt ons van het luisteren naar onze lichamen, onze geesten, onze gevoelens. We kunnen niet meer ontspannen, verveeld raken zoals we vroeger deden. We zijn onszelf verloren zonder dat we het doorhebben.
En toen tijdens mijn eerste baan kreeg ik de klap. Wat had nou echt zelf bereikt terwijl alles mij eigenlijk is gegeven? Een onuitputtelijke behoefte om mijzelf te bewijzen dat ik iets zelf kan doen. Realiseren dat mijn generatie nooit rijker zal worden dan de vorige. Dat ik tot mijn 80ste moet blijven werken, nu nauwelijk rond kan komen, schuldig voelen naar mijn ouders om te falen. Ik was uitgeput om constant een spannend leven te leiden, om aan andermans verwachtingen te voldoen om kritiek te mijden, om uit te vogelen hoe ik mijn leven wil inrichten en om niet in staat te zijn om iets voor de toekomst te plannen. Het kwam allemaal samen toen ik dat neppe paard was. Een levenslange strijd, onzekerheid, onbewust voordoen als een ander, met de angst om mijn enige overwinning en overlevingsmechanisme te verliezen, de baan. De baan die mij een rol induwde waar ik niet het beste uit mezelf kon halen, waar ik dagelijks om moest gaan met andere gefrustreerde en frustrerende collega's, in een bedrijf dat niet overeenkwam met mijn waarden. Ik brak.
Werk is maar de druppel die de emmer doet overlopen. De emmer die het hele leven is bijgevuld met een cocktail van angst en onzekerheid. Een mengelmoes van gevoelens, zoals verloren voelen, vastzitten, uitputting en een identiteitscrisis hebben. Kinderdromen zijn vernietigd, talenten onderdrukt en creativiteit uitgezet. Sinds ik mijn strikdiploma heb, heb ik mijzelf doen geloven in de verwachtingen van anderen, mijn ware 'ik' verstopt. Allemaal om maar bij de massa te horen, en voor wat?
NL
© 2016, Wing it. All rights reserved