Wie kent het niet van vroeger? Een moeder die zich heeft uitgesloofd om van een halve watermeloen, wat aluminiumfolie en satéprikkers een space-egel te maken die lijkt in de augurk en kaas te zijn gevallen. Jawel, er was er weer één jarig, hoera hoera! Traditiegewijs wordt er ingezet met "Lang zal ze leven" gevolgd door "Happy Birthday to you" en "Bonne fête à toi". En niet te ontbreken, "Hankie Pankie Shanghai" voor het Oriëntaalse tintje. Op het eerste gezicht, niks aan het handje toch? De leerkrachten proberen andere culturen bij deze festiviteit te betrekken. "Hankie Pankie Shanghai" past op het ritme en is ogenschijnlijk een onschuldig liedje. Maar laat je niet misleiden. Waar de Franse versie "Bonne fête à toi" daadwerkelijk in Franse woorden zijn, hebben we uit onwetendheid maar wat fonetisch in elkaar gedraaid wat lijkt op een Chinese versie. De woorden "Hankie" en "Pankie" betekenen natuurlijk niks en maakt het lied eerder een goedkope, komische belediging van de Chinese taal. Meer zorgelijk is dat juist de leerkracht vrolijk het lied inzet en meeblèrt. Waren zij niet degenen waar ik kon uithuilen als ik werd gepest? Hoe je als kind wel doorhebt dat er iets mis was, was weglachen en verdringen het enige wat ik kon doen. Want tja, mijn Chinese genen waren ook niet gebouwd om tegen autoriteit in te gaan. Echter, het bevestigde de angst van elk klein kind: Ik viel buiten de boot. Het ongeluk om met een andere huidskleur en ogen geboren te zijn. Fysieks niets mis, toch was ik anders. Vanaf mijn vierde tot mijn twaalfde jaar, met gemiddeld twintig verjaardagen per jaar, kan ik er vanuit gaan dat ik het lied ongeveer 180 keer in mijn leven heb gezongen. Om vanaf je vierde, gestimuleerd door de juf of meester, regelmatig je eigen cultuur belachelijk te maken doet wat met je. Het heeft mij geleerd dat het discrimineren van jezelf èn het accepteren van discriminatie waar je bij staat de normaalste zaken in de wereld zijn. Het heeft mij geleerd niet trots te willen zijn op mijn eigen cultuur en nooit volledig onderdeel van de samenleving te voelen. Tel daarbij de pijn op van hoe ik heb moeten toekijken hoe mijn ouders, mijn idolen, van dag op dag beledigd werden met "sambal bij" of "poepchinees". De eerste generatie allochtone ouders, die zich een slag in de rondte werken, niet zeuren en vooral niet tot last tot de samenleving willen zijn. Ondanks al die nare opmerkingen, nooit herrie gaan schoppen. Want zij waren immers te gast in dit land. Maar ik ben hier geboren, waarom voel ik mij niet welkom? Een identiteitscrisis waar ik geloof elke tweede generatie allochtoon mee kampt: de geërfde cultuur ontgroeid en op basis van stigmatisering afgewezen in de nieuwe cultuur. Een identiteitscrisis die onbewust al op de kleuterschool is ingeprent. Hebben wij als tweede generatie, allochtone, Nederlandse burgers nu wel het recht om herrie te schoppen? Nee, want als wij de samenleving verstoren horen we "ga terug naar je eigen land". Ironisch, want vanaf mijn geboorte is mij alleen een Nederlands paspoort gegeven.